Książka stawia sobie ambitny i przez to wartościowy cel, jakim jest odpowiedź na pytanie, czy rola badań nad pamięcią w krajach Europy Środkowo–Wschodniej ogranicza się jedynie do dostarczania kolejnych przykładów potwierdzających uniwersalne mechanizmy kulturowe, czy może jednak ze względu na specyfikę materii istnieje potencjał do utworzenia „osobnej propozycji metodologicznej dotyczącej badań pamięci na Słowiańszczyźnie”? Postawa ograniczonego zaufania do teorii i metod, traktowanych jako uniwersalne modele interpretacyjne, wpisuje się w dynamicznie rozwijające się badania z zakresu emancypacji naukowych „peryferii” spod kulturowej hegemonii „centrum”. Inaczej niż w tradycyjnym podejściu, które w lokalnej specyfice dostrzegałoby zachwianie uniwersalnej normy, w ujęciu zaproponowanym przez autorów dominanty wyłaniające się z narodowego i regionalnego kanonu pamięcioznawczego traktowane są jako punkt odniesienia w refleksji nad różnicami i podobieństwami zjawisk pamięci zbiorowej.

Z recenzji Dobrochny Kałwy