Skoro kino nie daje nam obecności ciała i nie może nam jej dać, to może również dlatego, że samo wyznacza sobie inny cel; rozpościera nad nami «eksperymentalną noc» albo białą przestrzeń; operuje «tańczącymi punktami» i «świetlnym pyłem»; fundamentalnie wstrząsa tym, co widzialne, za pomocą suspensu, który zaprzecza wszelkiej naturalnej percepcji. Generuje w ten sposób «ciało nieznane», które mamy w głębi umysłu, jak rzecz niepomyślaną w myśli, doprowadza do narodzin widzialnego, stroniącego wciąż od widoku.