Odkrycia nowych teorii nie są jedynymi zdarzeniami w nauce wywierającymi rewolucyjny wpływ na specjalistów z dziedziny, w której zostały dokonane. Założenia, na których opiera się nauka normalna, określają nie tylko, z jakiego rodzaju bytów składa się świat, lecz również z jakich się nie składa.

Thomas S. Kuhn (1922-1996) to nie tylko najbardziej wpływowy ze współczesnych amerykańskich historyków i teoretyków nauki. Swoim głównym dziełem Struktura rewolucji naukowych (1962, 1969) Kuhn ugruntował "ponowoczesny" obraz nauki jako takiej, a nawet wszelkich formacji intelektualnych.

W zupełnie niepozytywistycznym duchu opisał nie tyle jej liniowy rozwój, ile "skokowe" przemiany. Nauka, mocno osadzona przez Kuhna w społeczno-kulturowym kontekście, staje się instytucją o własnej strategii. Strategia ta polega na dostosowywaniu zachowań nauk do wybuchających co pewien czas naukowych rewolucji. Stary "paradygmat" jest porzucany, nowy obrasta w zorientowaną na niego "naukę normalną".

Ten mało pocieszający dla pozytywisty obraz nieciągłości znajduje jednak oczywiste potwierdzenie w historii nauki. Jednocześnie "nauki normalne" jakoś się ze sobą na przestrzeni wieków dogadują. Teoria Kuhna zrobiła światową karierę. Dziś, komplikując prostą opowieść z podręczników poszczególnych dyscyplin, nadal zachowuje świeżość i należy do intelektualnego kanonu współczesności.