Polska suburbanizacja ma swoje cechy specyficzne, warte analizy. Książka Katarzyny Kajdanek została przejrzyście skonstruowana, napisana ciekawie, dobrym językiem, czyta się ja z przyjemnością. Autorka chyba najwięcej uwagi poświęca obojętności, jaka cechuje nowych mieszkańców podmiejskich wsi, obojętności wobec siebie i wobec zasiedziałych mieszkańców wiosek, oraz towarzyszącej temu zjawisku wzajemnej niechęci mieszkańców i lokalnych liderów. Ewidentnie nie ma mechanizmów, które mogłyby zachęcać do tworzenia nowych wspólnot.

Wielką zaletą pracy jest, że sporo miejsca poświęca sie w niej dzieciom, których potrzeby są uwzględniane jedynie w niewielkim stopniu przez dorosłych przenoszących sie na wieś. Trzeba o tym pisać i dobrze, ze ten watek pojawia sie w książce.