Wenetowie byli pokojowo nastawionym ludem, który na terenach Europy Środkowej zbudował kwitnącą cywilizację czasów kultury łużyckiej. Zrezygnował z niej jednak, bo był otwarty na inne sposoby życia i na inne społeczności. Na terenie północnych Włoch, gdy w IV wieku zaczęły docierać tam watahy germańskich plemion wędrownych, opuszczali Wenetowie tereny lądowe i chronili się na przybrzeżne laguny. Tam budowali swoje domostwa, znów szukając nie tylko ratunku, ale i możliwości rozwoju. Podobnie było w trakcie nawałnicy słowiańskiej. Uciekali w chłodniejsze - aczkolwiek spokojniejsze - rejony, po cichu i bez wojen.
Schyłek istnienia narodu związany był z Morzem Bałtyckim i Zatoką Ryską. Gdy jednak odsunięto ich od morza bardziej w głąb kontynentu - wówczas ostatecznie wyginęli. Roztopili się prawie niezauważalnie w otaczającej społeczności. Dopóki trzymali się wody, trwali przez wiele setek lat!
