KONRAD GÓRSKI do końca był wierny przekonaniu, że tekstologia i edytorstwo to rodzaj misji naukowej i jednocześnie sztuki. Sztukmistrzowi, podobnie jak edytorowi, są potrzebne właściwe narzędzia, technika, ale i wiedza oraz wyobraźnia.

Praca nad tekstem, raczej niewdzięczna, pracochłonna i mało efektowna, daje ponadto poczucie bliskiego obcowania z duchem artysty. Każdy, kto pochylał się nad rękopisem ulubionego poety czy pisarza, rozumie, na czym ów tajemny związek polega.

I choćby z tego powodu warto ponownie zagłębić się w lekturę dzieła Konrada Górskiego, który uczy z pasją, jak przez tekst poznawać idee i myśli autora; jako Mistrz i nauczyciel namawia innych do twórczej kontynuacji sztuki edytorskiej, choćbyśmy ze swoim nauczycielem w wielu kwestiach już się nie zgadzali.

Sztuka edytorska dziś to nadal powołanie i misja, ale towarzyszy jej „uczucie bez wzajemności”. Jest całkowicie bezinteresowna. Dlatego prawdziwa.

Rozdziały:
Rozdział 1. Zadania tekstologii i pojęcie tekstu    5
Rozdział 2. Najważniejsze źródła błędów tekstu    21
Rozdział 3. Zgodność z zamiarem twórczym autora    27
Rozdział 4. Nauki pomocnicze tekstologii    47
Rozdział 5. Podstawowe wypadki pracy tekstologicznej    51
Rozdział 6. Wypadek pierwszy: jeden druk autentyczny    57
Rozdział 7. Wypadek drugi: kilka druków autentycznych    83
Rozdział 8. Wypadek trzeci i czwarty: autografy lub kopie skontrolowane przez autora    117
Rozdział 9. Wypadek piąty i szósty: kopie nieskontrolowane przez autora   151
Rozdział 10. Wypadek siódmy: tekst skażony przez kontaminację    165
Rozdział 11. Dochodzenie autorstwa    175
Rozdział 12. Edytorstwo naukowe i jego rozwój w Polsce    209
Rozdział 13. Kształtowanie wydań różnego typu    229
Tozdział 14. Komentarz    297