Album prezentuje obrazy pokazujące kulturowe źródła współczesnego doświadczenia czasu i przemijania. Odwołując się do epoki Kartezjusza i Woltera koncentrujemy się na egzystencjalnym wymiarze przemijania. Jego ślady odnajdujemy w martwych naturach, alegorycznych przedstawieniach cnót i przywar, w obrazach ruin, seriach portretowych.

 

Dwudziestowiecznym kontrapunktem dla nowożytnych grafik są niezwykle wysublimowane i mocne zarazem prace polskich konceptualistów: Stanisława Dróżdża, Romana Opałki i Zygmunta Rytki, którzy upływ czasu uchwycili na granicy codziennego postrzegania i abstrakcji.