Tradycja – jako zjawisko i jako problem – pozostawała przez ostatnich kilka dziesięcioleci poza sferą większego zainteresowania badaczy literatury i kultury. Dopiero w ostatnich latach zaczęła coraz wyraźniej domagać się uznania, opisu i reinterpretacji, zgodnych z jej rolą, postacią i funkcjami w kulturze i myśli współczesnej.

A są one, jak wiadomo, zdominowane przez przeszłość: tzn. przez jej oddziaływanie na teraźniejszość, przez jej reinterpretowanie z perspektywy współczesności, zgodne z różnymi «politykami pamięci»; przez kompulsywne «przebijanie się» jej traumatycznych postaci na powierzchnię współczesnego życia spod warstw stłumień, przemilczeń, czy tabuistycznych zakazów. Kategoria tradycji nie jest oczywiście immunizowana na te procesy; przeciwnie – właśnie w jej obrębie nabierają one szczególnej intensywności, a bywa, że i wzorcowych postaci.