Michał Nadziak zajął się problematyką lęku przede wszystkim jako uwarunkowania podejmowania decyzji politycznych przez jednostki, nie kopiuje pseudo-scjentystycznych rozwiązań amerykańskich, tylko świadomie akceptując reguły postmodernistycznej „gry w znaczenia” pokazuje, jak lęk, poddawanie się jemu lub wywoływanie, stanowią element strategii politycznej decydentów, którzy sami są jednostkami poddanymi emocjom i wiedzą, że tacy sami są także ich wyborcy. Autor szczególnie konsekwentnie rozwija koncepcję języka jako narzędzia kształtowania rzeczywistości, jej zaklinania, redefiniowania i zasadniczo dążenia do zderzenia opowieści o świecie, które mają charakter per se wykluczający się wzajemnie. Opowieści mają to do siebie, że trudno poddają się kompromisom – ktoś jest albo złoczyńcą, albo rycerzem na białym koniu, nigdy zwykłym, szarym człowiekiem.

Autor analizuje te ograniczenia w drugiej części publikacji. Argumentuje tam, że właściwie my – jako odbiorcy komunikatów – widzimy już tylko wielokrotnie używane opowieści i przez to nasz dostęp do „realności” jest w zasadzie niemożliwy. Jest to bardzo pesymistyczne jeśli chodzi o możliwości poznawcze badacza, mimo że podane w atrakcyjnej literacko formie. Praca jest dziełem literackim sama w sobie. Czyta się ją dobrze, czytelnik jest traktowany z szacunkiem, chociaż jest to szacunek trenera, który przy 6. serii skomplikowanych podciągań mówi „na pewno dasz radę”.

z recenzji dr hab. Pawła Borkowskiego