Książka Ewy Skorupy należy do nader nielicznych dotąd w polskim literaturoznawstwie prac, które wnoszą własny oryginalny wkład w nowy, a ważny w humanistyce nurt badań nad rolą emocji i emocjonalności w kulturze, sztuce, w ludzkich działaniach, zachowaniach oraz psychologicznych i społecznych mechanizmach nimi sterujących. Swe pionierskie i monograficzne zarazem studium Ewa Skorupa podzieliła na dwie części. Jedna stanowi pierwsze w tej skali i kompletności w polskiej literaturze przedmiotu kompendium wiedzy o XIX-wiecznych naukowych poglądach na symptomatologię charakterów ludzkich, czy też semiotykę uczuć, odszyfrowywanych z wyglądu zewnętrznego. Część druga natomiast zawiera siedem interpretacyjnych „studiów przypadków”, analizujących powieści autorstwa Balzaka, Dickensa, Jeża, Kraszewskiego, Orzeszkowej, Prusa i Sienkiewicza.

Książka Ewy Skorupy to – w moim przekonaniu – poważne osiągnięcie naukowe; podejmujące oryginalną problematykę, przemyślane i dobrze skonstruowane. Dzieło, które systematycznie i przekonująco ukazuje, ogólnie biorąc, związki między XIX-wieczną wiedzą o człowieku a literaturą.