Autor podejmuje jedno z ważniejszych zagadnień współczesnego systemu politycznego jakim jest tzw. współdecydowanie. Rozpatruje kluczowe generalia i ważne detale związane z problematyką deliberacyjnego współdecydowania i wielopasmowego zarządzania publicznego. Odnosi je do wdrażania pasm polityki publicznej związanych z konkretnymi krajowymi sektorami, a pomocniczo pojawią się nawiązania do polityki wobec nauki i szkolnictwa wyższego.

Zaletą pracy jest jednak nie tylko podjęcie samego tematu współdecydowania, co przede wszystkim zaproponowanie, niejako przy okazji, nowej metodologicznej płaszczyzny analizowania demokracji i w ogóle polityki. Autor wychodzi bowiem z założenia, że kryzys demokracji jest kryzysem nie tylko samej formy, ile również naukowej dyskusji o niej. Jest w związku z tym, w takim samym stopniu, kryzysem nauk politycznych, które okazały się bezradne w obliczu nowych wyzwań. Autor postrzega deliberację jako metodę działania w polityce, ale też jako metodologiczne narzędzie analizy polityki.