W opracowaniu zostały omówione dzieje ateńskiego wychowywania z perspektywy warsztatu historii filozofii.

Zastosowane kluczowe pojęcie paidei dla całej recenzowanej książki zostało w sposób jednoznaczny zdefiniowane: „paideia jako powstały w starożytnej Grecji fenomen integralnego wychowania i wykształcenia człowieka”. Według mojej oceny to zasadnicze pojęcie zostało konsekwentnie zastosowane zarówno w płaszczyźnie metateorii wychowania, jak i teorii „średniego zasięgu”.

Przyjęty tok prowadzonych analiz nie ma jedynie charakteru prezentacji tego, co już „ustalone” w różnych szkołach naukowych filozofii i naukach o wychowaniu (czym grzeszy wiele innych ujęć podręcznikowych), lecz występują istotne próby nowej interpretacji i polemiki ze strony Autora.

Ujmowanie wielu zagadnień w analizach Autora odznacza się także przeciwstawianiem się obiegowym, często spłycającym ujęciom szkół filozoficznych czy samych filozofów (vide przypadek Diogenesa). Na tle zaniechań i zaniedbań w dziedzinie wychowania i kształcenia, a także w dziedzinie upowszechniania i rozumienia aktualności myśli filozofii starożytnej, już we Wstępie Autor formułuje kluczowe stwierdzenie dla całości dalszych rozważań i analiz poczynionych w podręczniku. „Paideia wiąże ze sobą całokształt humanistycznego wykształcenia, także tych „sztuk”, które dziś uległy zapomnieniu, chociaż są bardzo potrzebne, na przykład retoryka, która była nie tylko koniecznym i podstawowym wykształceniem polityków, ale również podstawowym warsztatem pracy pedagogów”.

W moim przekonaniu w sposób niezwykle istotny podnosi wartość poznawczą i uatrakcyjnia recepcje podręcznika zamysł ciągłego nawiązywania do podstawowych idei filozofii starożytnej w dziedzinie paidei i wskazywania korzyści płynących z tego faktu dla współczesnych czytelników.

Rozdziały:

Wstęp
1. Uzasadnienie podjęcia tematu
1.1. Paideia
1.2. Arete jako fundament paidei
1.3. Znaczenie klasycznej ateńskiej paidei
2. Uwagi o stanie badań
3. Omówienie metody i struktury pracy
4. Podjęte zadania i cele
 
1. Sokrates
1. Nieprzemijająca fascynacja osobą i dziełem Sokratesa
2. Antropologia i etyka wstępem do paidei
3. Enkrateia i autarkia – wychowanie duszy człowieka
4. Metody i rezultaty sokratejskiego wychowania duszy
5. Eros i paideia
6. Paideia zainspirowana etyką Sokratesa: mniejsze szkoły sokratejskie
 
2. Platon
1. Paideia od teorii idei do teorii państwa
2. Filozofia matematyki jako droga do paidei
2.1. „Drugie żeglowanie” jako podróż do świata idei poprzez „liczby”
2.2. Liczby idealne i byty matematyczne jako droga oddziaływania Demiurga i jako sposób dotarcia do niego
3. Paideia w służbie polis – polityczny i państwowy wymiar wychowania
3.1. Krytyka tradycyjnej paidei
3.2. Paideia strażników i władców
4. Metafora jaskini i jej pedagogiczny wymiar
4.1. Teologia naturalna Platona jako zwieńczenie jego teorii wychowania
5. Konsekwencje wynikające z nowej paidei

3. Arystoteles
1. Paideia wpisana w teleologiczną wizję człowieka
1.1. Teoria szczęścia i kontemplacja
1.2. Cnoty i wady
1.3. Człowiek „słusznie dumny”, czyli wielkoduszność
1.4. Cechy mędrca na podstawie I Księgi Metafizyki
1.5. Przyjaźń i jej odmiany
2. Moralne konsekwencje paidei
3. Kalokagathia i mimesis
4. Próba oceny arystotelesowskiej paidei
5. Czy filozofia moralna Stagiryty i sformułowana w jej obrębie paideia jest wciąż aktualna?

4. Diogenes – „Pies”
1. Ewolucja poglądów Diogenesa, czyli cynizm praktyczny
2. Człowiek i jego natura
2.1. Szczerość i niczym nieskrępowana wolność
2.2. Pogarda dla przyjemności
2.3. Diogenesa ideał mędrca
3. Słabe strony cynizmu Diogenesa

5. Epikur
1. Epikur i jego stosunek do wielkich systemów ateńskiej filozofii i paidei
2. Etyka najważniejszą z nauk
3. Paideia w Ogrodzie
3.1. Nauka o przyjemności i bólu
3.2. Ataraksja i ideał mędrca jako cel i wzór postępowania wychowawczego
3.3. Przyjaźń jako środowisko wychowawcze
3.4. Pochwała życia na „uboczu”, czyli nauka postawy ubóstwa i ascezy
3.5. Stosunek do bogów i Absolutu
4. Znaczenie epikurejskiej paidei

6. Zenon
1. Założenia i cele szkoły Zenona
2. Physis – logos – arete
2.1. Aretologia jako paideia
2.2. Czyn moralny człowieka i jego ocena
2.3. Prawo naturalne i jego konsekwencje w stanowionym prawie rzymskim
3. Kosmopolityzm i społeczna paideia
4. Stoicki ideał mędrca jako model wychowawczy
5. Pedagogiczne przesłanie stoicyzmu Zenona