Nowe Chiny zbudowano na ruinach społeczeństwa półkolonialnego i półfeudalnego. We wczesnych latach istnienia Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL) system gospodarki planowej odegrał bezsprzecznie pozytywną rolę w historycznych warunkach materialnego deficytu i przy słabych fundamentach przemysłowych.

Jednak samoograniczenia tego systemu i jego rola stały się ważnym czynnikiem hamującym rozwój sił wytwórczych. Rewolucja kulturalna doprowadziła całą gospodarkę narodową na skraj przepaści. W 1978 roku PKB liczone na mieszkańca wynosiło 230 USD. Chiny były oceniane jako kraj relatywnie słabo rozwinięty nawet w Trzecim Świecie.

Potężne wyzwania oraz realny punkt startu, w jakim znalazły się Chiny we wczesnej fazie reform, pokazuje jak Chińczykom, liczącym 1/4 światowej populacji, udało się zrzucić brzemię ubóstwa w warunkach zacofania ekonomicznego i kulturalnego.

Unaoczniają również jak udało się wstąpić na drogę modernizacji i uprzemysłowienia w warunkach niemal całkowitej izolacji międzynarodowej, niedorozwoju gospodarczego z wysoce scentralizowaną planowaną gospodarką i wyłącznie państwową własnością.